เรื่อง/ภาพ ดาวุด ลาวัง

สิ่งที่เหนี่ยวรั้งให้เธอยังอยู่ในแนวทางอิสลาม

หกโมงเช้าของทุกวันป้าพิกุล หรือฮาลีมะฮ์ ขุนทอง จะปั่นจักรยานคู่ใจไปรับขนม

แล้วตระเวนขายไปตามตรอกตามซอยต่างๆ แถบแถวคู้ล่าง ก่อนจะกลับเข้าบ้านตอนสิบโมงเช้า

นี่คืออาชีพเดียวที่เลี้ยงปากเลี้ยงท้องป้าพิกุลกับลูกสาว ป้าพิกุลเข้ารับอิสลามเมื่อยี่สิบห้าปีที่แล้ว

เนื่องจากแต่งงานกับคนมุสลิม แต่สิบปีต่อมาสามีของเธอก็เสียชีวิต อะไรที่ทำให้เธอยังคงยืนหยัด

ในอิสลามแม้ต้องต่อสู้เพียงลำพัง“ป้าเป็นคนยโสธร ที่หมู่บ้านก็มีทั้งศาสนาพุทธ ศาสนาคริสต์

แต่ไม่มีศาสนาอิสลามเลย ป้าก็ไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับอิสลาม แต่เดิมป้าก็นับถือศาสนาคริสต์

พ่อแม่เป็นคริสต์ พอจบ ป.4 ที่บ้านก็ให้เรียนที่โรงเรียนอาเวมารียา อุบลราชธานี จะให้บวชเป็นแม่ชีซิสเตอร์

เสร็จแล้วสอบตก มศ.3 ก็เลยมาเข้ากรุงเทพ มาทำงานเป็นแม่บ้าน”หลังจากทำงานเป็นแม่บ้านได้ 1 ปี

ป้าพิกุลก็ออกมาทำงานเป็นสาวโรงงานแถวถนนตก ชีวิตช่วงนี้เธอก็ยังแวะเวียนไปสวดมนตร์ที่โบสถ์ทุกวันอาทิตย์

จนเมื่อโรงงานย้ายมาอยู่แถวหัวหมาก ป้าพิกุลก็ย้ายมาเช่าบ้านอยู่ใกล้ๆ โรงงาน

ชีวิตช่วงนี้เองที่ป้าพิกุลมีโอกาสได้อยู่ท่ามกลางชุมชนมุสลิม และตรงนี้เองที่ทำให้ป้าพิกุลได้พบรักกับสามี

จนในที่สุดก็ตัดสินใจแต่งงานกัน ป้าพิกุลเข้ารับอิสลามและใช้ชีวิตอยู่แถวซอยลาดพร้าว 112หลังจากเข้ารับอิสลาม

ทางครอบครัวของสามีป้าพิกุลก็สอนวิธีการละหมาด รวมทั้งคำอ่านต่างๆ

นอกจากนั้นป้าพิกุลเองก็ศึกษาจากหนังสือหัดละหมาด วีดีโอการละหมาด

รวมทั้งการฟังเทปบรรยายเกี่ยวกับการละหมาดของอาจารย์อิสมาแอล วิสุทธิปราณีด้วย

ถึงแม้จะเป็นมุสลิมใหม่ แต่ป้าพิกุลก็ละหมาดไม่เคยขาด

“เราเปลี่ยนศาสนาแล้ว ก็ไม่อยากเหยียบเรือสองแคม ต้องทำให้ดีที่สุดในศาสนาใดศาสนาหนึ่ง

กฎระเบียบศาสนาเป็นยังไง ก็ต้องศึกษาเรียนรู้ แล้วเราก็ทำมาเรื่อยๆ ไหนๆเราเป็นมุสลิมแล้ว ก็ต้องทำให้ดีนะ”

ป้าพิกุลบอกเล่าถึงความตั้งใจของเธอ

ชีวิตที่ปกติสุขก็ต้องมาสะดุดเพราะเกิดการเปลี่ยนแปลงกะทันหัน

เมื่อสามีของป้าพิกุลเสียชีวิตเมื่อปี 2544 “พอสามีเสียแล้ว ญาติพี่น้องเราก็ชวนให้กลับไปอยู่บ้าน

เพราะเราตัวคนเดียว ไม่มีใครแล้ว เขามาถามว่าทำไมไม่กลับไปอยู่กับญาติพี่น้อง

ไม่กลับไปเป็นคริสต์ สามีก็เสียแล้ว เราก็บอกว่า ไหนๆ เราก็มาแล้ว ตั้งใจเป็นมุสลิมเราไม่กลับไปแล้ว

จิตใจเราฝังรากอยู่ตรงนี้แล้ว ถ้าตายเราก็ฝังที่นี่ เราไม่กลับไปแล้ว เราไม่เคยคิดจะกลับไปเป็นคริสต์เลย”

กำลังใจสำคัญที่ทำให้ป้าพิกุลยืนหยัดอยู่ในศาสนาอิสลามก็คือป้าพิกุลมั่นใจในความเมตตาของอัลลอฮฺ

“เวลาที่เรานึกท้อ เราก็ขอดุอาอฺ ขอเป็นภาษาไทยเลย แล้วเราสังเกตว่าเวลาขอดุอาอฺขออะไร

ถึงนานกว่าจะได้ แต่ก็ได้ตามที่เราปรารถนาทุกครั้ง เวลายังไม่ได้ เราก็คิดของเราว่าสักวันนึงอัลลอฮฺก็ให้เอง

เรามั่นใจ นานหน่อยไม่เป็นไร เราสังเกตนะ ว่าเราขออะไร เราได้ตลอด อัลฮัมดุลิลลาฮฺ ขอบคุณอัลลอฮฺ

อัลลอฮฺไม่ทอดทิ้งเรา”

ปัจจุบันป้าพิกุลอายุ 63 ปี หลังจากสามีเสียเมื่อ 14 ปีก่อน เธอก็ออกหางานทำสารพัด

ไม่ว่าจะออกไปขายของที่ร้านขายผลไม้แถวถนนสุขาภิบาลสาม ต่อมาก็ไปทำงานรับจ้างที่ร้านก๋วยเตี๋ยว

ซึ่งเธอก็ทำงานที่นี่ได้ไม่นานนัก เนื่องจากอายุค่อนข้างมาก ทำให้บางครั้งจดเมนูผิด

หลายครั้งที่ลืมว่าลูกค้าสั่งอะไร จนสุดท้ายป้าพิกุลก็มาลงหลักปักฐานที่อาชีพขี่จักรยานขายขนมตามบ้าน

ถึงแม้รายได้จะน้อยนิด แต่ก็เพียงพอเลี้ยงชีวิตป้าพิกุลกับลูกสาวได้ ทุกครั้งที่ชีวิตประสบความยากลำบาก

สิ่งเดียวที่ป้าพิกุลพร่ำสอนลูกสาวอยู่เสมอก็คือให้ขอดุอาอฺ

ทุกๆ วันหลังกลับจากขี่จักรยายขายขนม ป้าพิกุลก็จะใช้เวลาไปกับการอ่านหนังสือหาความรู้เกี่ยวกับศาสนา

รวมทั้งปลีกเวลาไปเข้าอบรมศาสนาที่จัดตอนวันอาทิตย์ที่สามของเดือนที่โรงเรียนศาลาคู้

ความตั้งใจอันใกล้ของป้าพิกุลก็คืออยากจะท่องอัลกุรอานซูเราะฮฺอันนาสและอัลฟะลักให้ได้

เพราะตอนนี้เธอท่องได้แค่ซูเราะฮฟาติฮะห์และซูเราะฮฺอัลอิคลาส

“อลีฟ บา ตา พออ่านได้บ้างนิดๆ หน่อยๆ แต่ยังอ่านกุรอานไม่ได้ ได้แค่หัดผสมคำ

ฟาติฮะห์ท่องได้ กุลฮุวัลลอฮฺท่องได้ ได้กุ้ลเดียว อีกสองกุ้ลพยายามท่องอยู่ เพราะเราก็อายุเยอะแล้ว

ความจำไม่ค่อยดี แต่ในเมื่อเราเป็นมุสลิมแล้ว เราก็ตั้งใจทำให้ดีที่สุด อันไหนที่ไม่รู้ก็ถามคนอื่นเขา

เราอายุป่านนี้แล้ว เราก็ทำของเราไปเรื่อยๆ

ทุกวันนี้เราก็สอนลูกว่าพยายามละหมาดนะ เราขอ เดี๋ยวอัลลอฮฺให้เราเอง

"เราไม่ต้องไปท้อ สิ่งไหนเรายังไม่ได้ ไม่ต้องไปท้อ อัลลอฮฺไม่ทอดทิ้งเรา” ป้าพิกุลพูดทิ้งท้าย